Cambodja en terug naar Thailand

Floor is een paar dagen zielige hondjes knuffelen, dus heb ik dit keer de taak op mij genomen om deze blog te schrijven. We zijn nog weer even terug in Thailand, na ons rondje Laos-Vietnam-Cambodja, dit keer in het zuiden van het land.

Drie weken geleden namen we, nadat we Brianda op een taxi naar het vliegveld hadden gezet, de bus van Ho Chi Minh in Vietnam naar Phnom Penh in Cambodja. Bij het boeken van deze tickets werden we er op de website voor gewaarschuwd dat dit een erg “lokale” bus was en dat deze maatschappij zich er vooral op richtte om passagiers van A naar B te krijgen en niet op hoe comfortabel de rit precies was voor die passagiers. Ook was het ons niet gelukt om een e-visa te krijgen voor Cambodja, dus dat moest bij de grens nog geregeld worden. En in Ho Chi Minh (wat tot dan toe wat mij betreft de ergste stad op onze reis was wat betreft verkeer, luchtkwaliteit en drukte) zei iemand tegen ons dat hij Phnom Penh wel een heel drukke vieze stad vond. Al met al keken we niet echt uit naar die rit.

Misschien dat door onze eerdere ervaringen met bussen en chauffeurs (vooral tijdens de reis van Laos naar het noorden van Vietnam) onze definities van “lokaal” en “comfortabel” wat zijn opgerekt, maar deze dag viel echt alles mee. Het begon er al mee dat we heel efficient op een eerdere bus werden gezet toen we wat vroeg bij het incheckpunt aankwamen. De bus was bovendien best comfortabel, niet te vol en met werkende wifi nog wel, het personeel was vriendelijk en regelde alles bij de grens. Er stond zelfs een mannetje met een scooter klaar om onze paspoorten naar het juiste loket te brengen.

Cambodja

En weer was het misschien een kwestie van perspectief na Ho Chi Minh, maar wat is Phnom Penh een heerlijk relaxte stad zeg. We hebben er erg fijn kunnen hardlopen, over een brede boulevard langs de rivier en door meerdere ruime parken (denk ik ons fijnste hardlooprondje in een grote stad in Azië tot nu toe). En dat hadden we ook wel nodig om ons hoofd weer leeg te maken na een bezoek aan de Killing Fields en het gevangenismuseum.  Allebei erg indrukwekkend. Wat zijn er daar verschrikkelijke dingen gebeurd zeg. Het bijzonderste moment was nog wel het ontmoeten van twee mannen die in die gevangenis hadden gezeten en het als een van de weinigen hadden overleefd.

Ondanks dat Phnom Penh in verhouding een rustige stad was, hadden we ondertussen wel even behoefte aan echt een wat rustigere plek, dus namen we de “postal van” vanaf het postkantoor in Phnom Penh naar het postkantoor in Kampot in het zuiden van het land. (Waar veel buschauffeurs onderweg pakketjes oppikken om wat extra geld te verdienen, ging het hier dus precies andersom: het busje dat pakketjes vervoerde nam ook wat passagiers mee.) In Kampot hadden we met het cadeau van Martin echt een idyllisch plekje geboekt: een bamboehutje aan de rivier. Ik ben daar meteen in de hangmat op ons steigertje gaan liggen met een boek en een verse kokosnoot en er voor m’n gevoel pas vier dagen later weer uitgekomen.

Dat er vorig jaar naast de afgelegen bamboehutjes een verschrikkelijk party hostel uit de grond was gestampt, waardoor tot ver na middernacht de rust werd verstoord door slechte muziek en geschreeuw van dronken idioten, deed wel een beetje afbreuk aan de ervaring. Waarom zou je zoiets op zo’n plek neerzetten? Maar toch hadden we het niet willen missen. Kampot ga ik sowieso niet snel vergeten, want na een bezoekje aan een grote peperplantage waar we na de proeverij, met dank aan Paulina, de halve giftshop hebben leeg gekocht, wil ik nooit meer andere peper eten dan Kampotpeper. Wat is dat lekker zeg!

Angkor Wat

Vanuit Kampot gingen we nog weer een dagje terug naar Phnom Penh, en daarna door naar Siem Reap, waar we met dank aan Fieke, Kars, Thijmen en Jurre in een heel fijn boutique hotel sliepen. De hoofdattractie van Siem Reap is natuurlijk Angkor Wat. Van Miep & Johan, Toon & Hannie, Mark & Corinne en Joice & Ronnie hadden we een drie-dagenpas gekregen, en die drie dagen heb je ook wel echt minstens nodig om dit indrukwekkende tempelcomplex te bekijken. We hebben fietsen gehuurd om van tempel naar tempel te fietsen, en hebben elke dag wel een kilometer of 40 gefietst. Ons bezoek aan Angkor was wel echt een van de hoogtepunten van onze reis.

Heel Cambodja heeft ons sowieso positief verrast! Daar willen we nog wel eens terug. Maar na Siem Reap was het toch echt tijd om weer terug te keren naar Thailand. Waar de grensovergang Cambodja in echt heel soepel ging, was die Cambodja uit – Thailand in nogal een chaos. Ik heb nog nooit zo’n rare grens meegemaakt. Bij een random kantoortje stempels halen voor “Cambodja uit” (die vervolgens nergens meer gecontroleerd werden), alle bagage uit de bus op een kar omdat de bus leeg de grens over moest, plaspauze in een nogal treurig casino, een half uur wachten op passagiers die kwijt waren (omdat ze niet goed hadden geluisterd naar de instructies), door een superchaotisch stuk niemandsland naar het Thaise deel van de grens, daar twee uur in de rij in een extreem hete hal met voorkruipende bejaarden en uiteindelijk vlak voordat we aan de beurt waren ineens naar een andere rij gebracht worden op een andere verdieping.

Het was inmiddels drie maanden geleden dat we in Bangkok waren geweest, maar het voelde toch als een soort thuiskomen toen we daar uiteindelijk aankwamen. Hetzelfde hotel, de wijk waar we de weg een beetje wisten, eten bij hetzelfde restaurant, dat was allemaal erg prettig. Misschien een teken dat we zo langzamerhand ook wel een beetje behoefte hebben aan thuis en onze eigen plek… Met dank aan Judy-Ruth en Geneviève hebben we de laatste dag ook nog een ander restaurant geprobeerd en daar heerlijk gegeten.

Avontuur in Khao Sok

Vanuit Bangkok gingen we naar het Khao Sok national park, waar we met bijdragen van Robbert & Belinda en Oom Gerrit & Tante Tonnie een tweedaags-pakket hadden geboekt inclusief een kajaktocht op de rivier, een Thaise massage, een boottocht over het prachtige Chew Lan meer, lunchen en relaxen in een drijvend dorpje, en met als hoogtepunt een jungle trekking inclusief bezoek aan een grottencomplex. Bij dat laatste onderdeel moest ik Floor helaas achterlaten in het drijvende dorpje, omdat ze precies de dag daarvoor weer was gestruikeld en haar been had opengehaald. Om te voorkomen dat het weer een ontsteking zou worden zoals eerder op Nusa Lembongan, mocht de wond deze keer niet nat worden.

Ik moest dus alleen (of nou ja, met gids en de rest van de groep, maar dus zonder Floor) het avontuur door de jungle aan. Klauteren over rotsen langs een afgrond, door de rivier waden, een donkere grot in met honderden vleermuizen, duizenden spinnen (echt aan alle kanten zag ik groene oogjes glimmen als ik er met m’n hoofdlamp op scheen), slangen en weet ik nog wat voor andere enge beestjes, delen van de grot waar het water zo hoog stond dat we moesten zwemmen, het lag allemaal nogal buiten m’n comfort zone. Achteraf gezien was het wel echt de moeite waard, maar ik zou het denk ik niet zo snel nog een keer doen.

En nu zitten we dus in Phuket, waar Floor een paar dagen vrijwilligerswerk doet bij een grote hondenopvang. Morgen vertrekken we naar het eiland Ko Yao Noi, voor een vijf-daagse yoga retreat. Een mooie plek om ons nog even te verstoppen voor het echte leven dat nu toch wel heel snel dichterbij komt!